Vanaf kleins af aan voelde ik mij anders, dan andere mensen. Ik zat vaak niet op dezelfde ‘golflengte’ met anderen en had moeite om uit te drukken wat ik dacht of voelde. Op momenten dat ik dit wel deed of voor mijn mening probeerde uit te komen, werkte dit averechts. Ik werd vaak verkeerd begrepen of niet gehoord, wat soms leidde tot agressie of ander ongewenst gedrag tegenover mij, m’n vrienden en m’n omgeving. Ik voelde mij vaak onbegrepen en eenzaam, ondanks dat ik veel steun van liefdevolle mensen om mij heen had. Uiteindelijk hield ik mij vaak op de achtergrond en sprak ik m’n mening niet uit. Vaak was ik bang om ‘dom’ te worden gevonden. Dit gevoel werd ook versterkt door situaties, waarbij ik anders werd behandeld, vanwege m’n (culturele) achtergrond of huidskleur. Het bracht mij veel onbegrip en verwarring in mezelf, omdat ik een andere blik op mensen en het leven had. Deze ervaringen lieten mij twijfelen aan mezelf en mijn zelfbeeld, waarbij het (onbewust) mijn potentie en kansen ontzettend heeft geremd op zowel privé, als professioneel gebied. Dit knaagde diep vanbinnen, daar ik vaak voelde dat ik onder mijn kunnen presteerde.

Hiernaast ging het niet goed met de gezondheid van mijn gezinsleden. Ik verwachtte van mezelf alles te moeten dragen, als man. Ik moest sterk zijn, want anders was ik een ‘slechte vader en partner’, althans dat was het plaatje in mijn hoofd. Met deze verwachting verloor ik de verbinding met mezelf en raakte ik de kern in mezelf kwijt. In m’n hoofd werd m’n wereld steeds kleiner en donkerder, met een depressie als gevolg.