Geluksmomentjes

Met mijn slaapdronken kop hielp ik mijn dochter vanochtend met haar ochtendritueel. Ze wordt altijd wakker met een glimlach, soms zelfs schaterlachend. Heerlijk aanstekelijk in de ochtend. Tussen de structuur en haast van de ochtendflow hebben mijn dochter en ik toch vaak dat ene momentje. Ze staat op het opstapje voor de spiegel en knuffelt me. Het is dan even stil… Geen haast, geen stress, even niets moeten. Ze pakt haar tandenborstel en legt haar andere hand op mijn borst. Ik zie twee liefdevolle pretoogjes naar me kijken. Ik weet wat ze doet, maar ik vraag het haar altijd even, omdat ik het zo mooi vind om te horen. “Ik ben aan het voelen, papa, want dat vind ik lekker.”

Ik voel dat ik nu zelf pretoogjes krijg…

“Papa vindt dat ook fijn, schat, dank je wel.”

“Alsjeblieft,” krijg ik van haar terug.

“Zullen we verder gaan met poetsen?”

“Ja,” zegt ze vastberaden en ze begint wild te poetsen.

Langzaam beginnen de geluiden van structuur en haast weer binnen te komen, maar mijn dochter en ik voelen ons senang.

Twee weken eerder had ik een gesprek met een student over dit thema. Zij heeft een lange geschiedenis van problemen en tegenslagen, die haar soms te veel worden. In onze gesprekken zie ik veel ambitie, drive en potentie. Eigenschappen die haar ver in haar opleiding en het leven hebben gebracht en zullen brengen. Uit haar verhaal hoor ik dat haar (negatieve) gedragingen zwaarder wegen dan haar positieve intenties. Hierdoor blijft ze hongerig strijden voor resultaat, wat vaak ten koste gaat van haarzelf op vele fronten.

In ons laatste gesprek viel het op dat zij bijna obsessief gefocust was op dit resultaat. Ook is haar aandacht continu op twee uitersten gevestigd: het goed zorgen voor anderen, of zichzelf bewijzen aan haar omgeving. Dit heb ik haar meerdere keren respectvol teruggegeven in het gesprek.

“Maar meneer, wat moet ik hiermee dan? Ik heb al jarenlang gezeik… Alles wat ik plan of onderneem mislukt gewoon!” Haar frustratieniveau verhit de ruimte…

We zoomen in op haar positieve intenties om voor anderen te willen zorgen. Het begon in eerste instantie dat zij zich hiertoe verplicht voelde. Het werd vanuit haar jeugd in haar systeem geramd, aldus haar. Met een behoorlijke omweg kwam zij in het gesprek tot de ontdekking dat zij ervan geniet wanneer haar dierbaren het goed hebben.

“Wat doet dat met je, op zo’n moment?”, vraag ik.

De frustratietemperatuur was gelukkig gedaald, maar haar gezicht projecteerde een groot vraagteken. “Ik weet het niet…? Ik kan ook echt helemaal niets met deze vraag,” zei ze lachend uit ongemak.

“Weer gefocust op resultaat?” riep ik zachtjes met een plagende ondertoon. We lachen nu beiden, waardoor het gesprek weer luchtiger werd. Ik zie dat ze echt probeert te begrijpen waar het in de kern om draait. Ze plukt aan haar haren in de hoop dat het haar helpt antwoorden te vinden voor zichzelf.

Toen zei ze iets moois… “Ik sta er eigenlijk nooit bij stil, wat er gebeurt of wat ik voel.”

Het lijkt erop dat ik een soort teleurstelling zie in haar houding en gezichtsuitdrukking, maar ik benoem dit niet. Het is op dat moment niet relevant.

“Maar je zei net heel mooi dat je ervan geniet wanneer mensen om je heen het goed hebben. Wat is dat dan?”, antwoord ik.

“Een geluksmomentje…” zegt ze direct, maar met enige bedenkelijkheid.

Ik lach naar haar en roep: “Nou, dat is toch al heel wat?”

Het antwoord was voor haarzelf heel duidelijk, maar ik merk dat het toch te abstract is voor haar. Ik laat bewust een stilte vallen, zodat haar eigen wijze antwoord even kan indalen. Haar zoekende oogbewegingen vinden uiteindelijk een weg naar contact met mij.

“Ik begrijp u wel, maar ik begrijp niet hoe dit me gaat helpen in wat ik wil bereiken,” zegt ze uiteindelijk.

“Wat heeft je dan wel geholpen tot nu toe?”, stel ik als wedervraag. Er rolt een hele waslijst aan talenten en competenties uit haar mond. Ik lach en stel haar de vraag hoe zij dit zo ineens kan benoemen.

“Tja, dat doe ik gewoon… Ik heb al zoveel meegemaakt, dus heb ik veel kunnen leren over mezelf en mijn eigen ontwikkeling.” Vol verwondering en voldoening geniet ik van haar antwoord.

“Dus misschien is het handig om dan vaker te oefenen met het stilstaan bij je geluksmomentjes?”, geef ik als zetje.

Ze begrijpt nu wat dit voor haar betekent en ik geef haar nog wat praktische tips. We ronden het gesprek af en plannen een vervolgafspraak. De week erna benadert ze mij om wat van haar geluksmomentjes met mij te delen. In persoon merk ik aan haar dat haar blik zachter is geworden, ten opzichte van de eerdere weken. Ook ontving ik van haar een berichtje met een schoolsuccesje.

Ik ben weer dankbaar om mee te maken hoe mensen vol inzet aan de slag gaan, na een simpel gesprek.

Vandaag ga ik met mijn zoon naar de open dag op verschillende locaties. Hij is helemaal enthousiast (ik ook trouwens), want we gaan weer wat leuks doen! Mijn dag bestaat weer eens uit geluksmomentjes. Dat is wat telt, toch?

Durf jij jouw geluksmomentje in de comments te delen? Ik ben benieuwd naar jouw avonturen.

Peace out…✌🏾