“Ik kan het toch niet!”
Plotseling loopt Chantal* (16) huilend de zaal uit. De jongedame heeft de diagnose ASS en heeft vaak moeite om succeservaringen te voelen en zichzelf te erkennen.
In m’n zelfverdedigingslessen zag ik vaak de wanhoop en onzekerheid in haar ogen, nadat ik de groep een oefening uitlegde. Chantal stelde vrijwel nooit vragen. Als zij dit echter wel deed, was dit vaak enorm ongemakkelijk voor haar.
Chantal begon na mijn uitleg wat onwennig te bewegen en kijkt zoekend om zich heen. “Lukt het een beetje? Je doet het prima hoor.” roep ik naar haar, terwijl ik langsloop. Chantal knikt, maar ik zie aan haar blik dat er ergens spanning opbouwt. Wanneer we met de groep meer conditioneel beginnen te werken, loopt Chantal vast. Ze loopt naar de kleedkamer, waar ze in tranen uitbarst. Haar trainingspartner kijkt me begripvol en vragend aan. Ik begrijp haar blik en knik bevestigend, dat ze met Chantal mee mag lopen.
Na het conditioneel moment, zet ik de groep weer aan het werk met een nieuwe techniek. Ik loop naar de kleedkamer, waar Chantal enigszins verslagen op het bankje zit. Haar trainingspartner zit ondersteunend naast haar. Chantal kijkt me met tranen in haar ogen aan. “Sorry hoor… Ik wil je les niet verstoren”, zegt ze met een toon van schaamte. “Dat heb je niet gedaan… Dat doet de rest van de groep; je hebt me juist een moment rust van die mafkezen gegeven.”, antwoord ik met een knipoog. Chantal moet hier gelukkig om lachen.
Maanden lang voelde zij zich getreiterd door haar schooldocent. Hij had altijd commentaar op haar gedrag, haar uitspraken en haar ideeën. Hij noemde haar vaak lui, ongeïnteresseerd en maakte vaak sarcastische of cynische opmerkingen richting haar. Tijdens de training richtte zij haar emoties op het stoot- & trapkussen van haar trainingspartner.
De ervaringen met onder andere haar schooldocent, hebben ertoe geleid, dat Chantal geen vragen meer durfde te stellen. Ze voelde zich ‘dom’, wanneer ze iets niet begrijpt. Ze voelde zich verdrietig, wanneer anderen het gelijk oppakten, en zij niet. In het begin, kon ik nooit echt m’n vinger erop leggen, waar dit bij haar vandaan kwam.
Gelukkig heb ik meerdere leden en cliënten die hier veel moeite mee hebben en weet ik uit ervaring dat juist vragen aan hen stellen, juist bevrijdend kan werken. Dus dat deed ik… Vraag na vraag begon ik steeds meer van Chantal te zien.
Bijna elke week, wist Chantal mij echter te verbazen, in hoe veelzijdig zij als persoon is. Vrijwel elke les vertelt zij enthousiast, wat ze allemaal doet. Ze helpt elke week kinderen in haar kerkgemeenschap met diverse activiteiten. Ook helpt ze regelmatig met het organiseren van diverse inzamelacties voor (inter)nationale goede doelen. Ze is mega-technisch aangelegd, kookt regelmatig voor familiefeesten & bijeenkomsten en doet dit allemaal naast haar school en haar bijbaantje(s). Oh ja, en ze trainde bij mij in de zaal, tot kort.
In haar volle schema, kwam deze ‘alleskunner’ erachter dat mijn lessen niet meer zo goed pasten in haar schema. Wekenlang heeft zij zich ingezet om de connectie tussen haar lijf en hoofd te begrijpen. In het afgelopen jaar heb ik mijn best gedaan om haar te begrijpen en haar vaardigheden te erkennen. Vragen (durven) stellen is in dit proces enorm belangrijk. Zelf heb ik ook moeten leren dat vragen stellen licht schijnt op onbekende gebieden en een essentiële rol spelen in het leerproces. Helaas kom ik nog teveel mensen om mij heen tegen, die door negatieve ervaringen hun kinderlijke nieuwsgierigheid verliezen.
Dit zet mij dagelijks aan het denken, welke ruimte ik dan laat liggen in mijn vermogen en talenten. Vaak ben ik nieuwsgierig in wat anderen doen en wat zij kunnen. Dit zorgt onbewust bij mij, dat ik anderen bewonder en waardeer, maar mijn eigen potentieel soms onderwaardeer. Tegenwoordig ben ik mij hiervan bewust en speel ik hiermee door bijvoorbeeld een ‘Skill list’ te maken. Dit is een lijst met (ludieke) activiteiten, die net buiten mijn comfortzone ligt. Ik dwing mezelf om dan hiermee aan de slag te gaan en vanuit nieuwsgierigheid te kijken, wat ik nog moet leren om een onbewuste talent in mezelf te ontdekken. Belangrijk is om na het doorlopen van de activiteiten, terug te kijken welke onbewuste vaardigheden je in jezelf hebt gevonden. Dit geeft mij veel voldoening, maar ook ruimte om mezelf bewuster te waarderen.
Ter afsluiting van onze reis samen, stuurde Chantal mij een Whatsapp-bericht. Voor mij een betekenisvolle bevestiging, dat ze mijn pogingen tot erkenning in haar kunnen ook heeft ervaren. Hartverwarmend…❤️🔥
Het blijft mijn missie om mensen ook weer nieuwsgierig te maken in zichzelf, hun potentie en het leven. Ook blijf ik mij inzetten om zoveel mogelijk in mensen te zien, Sterk in wie zij zijn.
Ik ben nieuwsgierig naar wie jij bent. Wil je een keer kletsen?
Neem contact met me op.
Peace out…✌🏾
*(In dit verhaal is de echte naam van Chantal geanonimiseerd.)
