“De tranen in haar stem galmden zachtjes door de zaal.”
‘Foam noodles’. Één van de tools die mij elke keer blijven verbazen. Hoe vaker ik met deze doodeenvoudige dingen werk, hoe meer karakter ze krijgen.
In mijn jeugdlessen hebben er twee zelfs namen en een gezicht gekregen. Ze zijn door de kinderen ‘Peter & Gerda’ genoemd. Peter & Gerda assisteren mij af en toe tijdens de zelfverdedigingslessen in het uitleggen van oplossingen en situaties. Altijd met een lach of een knipoog (afhankelijk van hoelang hun gezicht blijft zitten met watervaste stift). Soms leg ik de les stil om te dollen met de kinderen, waarbij de kleine strijders mij weer onderwijzen hoe ik met plezier en verbeelding met het leven moet omgaan.
Dit keer gebruikte ik een noodle als microfoon, waarbij ik de kids vroeg om iemand de groeten te doen, en uit te leggen waarom. Elk kind deed volmondig de groeten aan hun (groot)ouder(s) en soms een verdwaalde oom of tante. Zelfs m’n assistente van 19 jaar oud ontkwam niet aan de noodle-ondervraging en riep met trotse ongemak: “M’n mama! Omdat ze m’n alles is…”
Eén van de opmerkingen, heeft mij echter weer op aarde gezet. Josy volgde haar tweede proefles; ze was nog vrij stil en afwachtend, zoals de meeste kinderen. Toen ik haar de vraag stelde, zei Josy dat ze haar vader de groeten wilde doen, omdat ze hem enorm miste: “Papa en mama zijn gescheiden, en ik mis het om leuke dingen met hem te doen. Ik begrijp ook niet, waarom we dit niet meer doen.” De tranen in haar stem galmden zachtjes door de zaal.
De overige kinderen in de zaal werden stil. Ik slikte de brok in m’n keel door, maar deze bleef rinkelen in m’n borst. Josy’s bruine oogjes kijken mij kwetsbaar en vol onbegrip aan. Ik ervaar een moment van pure verbinding met het jonge talentje. De vraag die in mij opkwam: “Wat zou je graag tegen papa willen zeggen?” De groene noodle neemt het podium, waarna het meisje zonder twijfel antwoord: “Ik hoop hem snel weer te zien en dat hij snel weer wat met mij gaat doen, in plaats van met zijn vrienden…”
Het glasgerinkel in m’n borst werd luider, maar tegelijkertijd voelde ik trots. De noodle-mic gaf mij weer de beurt. “Begrijp ik wel… Ik vind het heel moedig van je, dat je dit zo durft te zeggen.” Het meisje schrikt hiervan. Ik zie enkele kinderen uit de groep meer ontspannen en bevestigend knikken. Haar blik verandert van gevoelig naar vuur. Josy overwint op dit moment iets in haarzelf. We gaan verder met de les. Josy’s houding is verandert… Ze lacht, ze staat steviger, duwt harder en gebruikt haar stem met overtuiging.
Aan het einde van de les komt Josy naar mij toe en geeft me een knuffel. Het glasgerinkel in m’n borst klinkt en voelt nu harmonieus. Het besef komt weer ineens… ‘Wat je doet is belangrijk Shatner’.
De dagen erna bleef dit moment in mijn hoofd en lijf rondgaan. Het gevoel van voldoening bleef zich afwisselen met verdriet. Nu begrijp ik niet, waarom ík mij nu zo voel. “Heb je ze weer…kl*te emoties.” Zeg ik tegen mezelf in de auto. Kniezend parkeer ik deze en loop ik overdenkend naar m’n voordeur. Daar verwelkomen twee kinderen mij met een glimlach, die op dat van mij en mijn vrouw lijken. Het verdriet verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik voel hun liefdevolle zonnestralen.
M’n zoon en ik hebben een bijzondere relatie, waarbij we liefdevol (en vaak pijnlijk) stoeien, met of zonder attributen. Dit keer vond hij een verdwaalde foam noodle in de trapkast en bewerkte m’n “Dad bod”, alsof hij carpaccio bereidde met een vleeshamer. Uiteraard liet ik mij niet kennen en vocht dit voorgerecht terug. Na afloop keken we elkaar tevreden en hijgend aan. “Dat was lang geleden, hè pap?” Zegt m’n zoon met veel voldoening.
Ineens herkende ik het verdriet dat ik eerder in mezelf ervaarde. Het was de tijd en aandacht die ik zowel met mijn eigen vader, als dat van mijn zoon miste. Hiertussen lag een gevoel van schuld, omdat ik door drukte van werk en ondernemen minder tijd aan m’n kids besteedde, dan ik voor ogen had. Het schuldgevoel kwam voort uit een gevoel van tekortkoming, wat werd uitvergroot door het gevoel van eigen gemis. Heel bijzonder wat een interview met Josy en een stoeipartij met mijn zoon teweegbracht in de ziel van een man.
Helaas heb ik mijn vader nooit écht leren kennen. De relatie met (mijn) kinderen zet mij echter regelmatig aan het denken, wat ik voor mijn omgeving wil achterlaten in dit leven. In de afgelopen jaren heeft vooral mijn zoon mij geleerd, dat vaderschap een reis van ‘imperfecte perfectie’ is en zelfs moet zijn. Mensen leren en ontwikkelen via elkaar. Ik leer via mijn kinderen, wat ik allemaal goed doe in plaats van fout; zelfs wanneer ik soms het gevoel heb, dat ik hen tekortdoe. De stoeipartij met mijn zoon liet mij realiseren dat het schuldgevoel een illusie is…een herspinsel, geprojecteerd uit het verleden.
‘Peter & Gerda’ helpen mensen te bewegen en zet hen ook aan het denken. In sommige situaties geven zij mensen een gevoel van grip, regie, houvast en duidelijkheid in lastige situaties. In mijn rol als coach & trainer ben ik gewend om deelnemers veilig kennis te laten maken met bepaalde oefening, of ik laat hen metaforisch een besluit nemen om over deze kleurrijke drempels te stappen.
Geïnspireerd door het verhaal van Josy en mijn zoon? Laten we praten over hoe foam noodles jou kunnen helpen. Laat van je horen! Neem contact met me op voor een kennismakingsgesprek.
Peace out…✌🏾
